Artikel Boris Martens
Het was de Duitser Carl Benz die in het jaar 1886 een octrooi aanvroeg voor de eerste auto ter wereld. Nu, bijna 130 jaar verder, verwacht men dat het niet heel lang meer zal duren voordat we de controle over het stuur uit handen geven. De zelfrijdende auto lijkt misschien een ontwikkeling van de laatste jaren, maar in 1939 werd al een zelfrijdende auto gedemonstreerd die zich bewoog middels een spoor van magneten in de weg. De zelfrijdende auto waar wij tegenwoordig aan denken, werkt heel anders. Er zijn in het verleden zelfs voorspellingen geweest die hadden verwacht dat het verkeer in 2024 volledig autonoom zou zijn, maar heel veel verder dan de autopilot van Tesla zijn we nog niet op de openbare weg. Dit komt niet alleen door technische drempels die nog overwonnen moeten worden, maar ook door juridische drempels. In dit artikel wordt gezocht naar een manier om deze juridische drempels te overwinnen.
Om de huidige stand van zaken in het autonoom rijden goed te begrijpen, is het allereerst van belang om de verschillende niveaus van autonoom rijden te bekijken. In hoeverre een auto autonoom de weg op kan wordt aangeduid aan de hand van SAE-labels afkomstig van de Society of Automotive Engineers, ook wel SAE International. Het doel van SAE International is het verbreden en verbeteren van kennis en oplossingen op het gebied van mobiliteit in het voordeel van de mensheid.[1] Zij hebben een systeem ontwikkeld waarmee auto’s een SAE-label krijgen van nul tot en met vijf waaraan afgelezen kan worden in hoeverre de auto autonoom kan rijden. Hierbij is level nul een auto zonder enige vorm van autonoom rijden. Level een tot en met drie is een glijdende schaal van autonomie, maar hierbij is nog altijd een menselijke bestuurder vereist. Bij level vier en vijf is geen sprake meer van een menselijke bestuurder en rijdt de auto dus volledig autonoom.[2]
